"The Serpent's Way": Kiyoshi Kurosawa brengt zijn Japanse thriller naar Frankrijk met Damien Bonnard

Albert Bacheret (Damien Bonnard) is een vader die kapot is van de onverklaarbare verdwijning van zijn achtjarige dochter. Wanneer de politie de zaak niet lijkt op te lossen, besluit hij zelf onderzoek te doen en krijgt hij onverwachte hulp van Sayoko (Ko Shibasaki), een raadselachtige Japanse psychiater. Samen ontvoeren ze leiders van de "Circle", een geheim genootschap. Maar elke nieuwe aanwijzing leidt naar een nieuwe verdachte die steeds een andere versie van de gebeurtenissen presenteert... Geobsedeerd door de waarheid, moet Albert laveren tussen zijn blinde wraakzucht en een eindeloze spiraal van leugens.

Een remake 27 jaar later

27 jaar na The Serpent's Way presenteert Kiyoshi Kurosawa... The Serpent's Way . In tegenstelling tot wat je misschien zou denken, is dit geen vervolg, maar een remake die de actie van Japan naar Frankrijk verplaatst. De yakuza verdwijnt en er komt een geheim genootschap binnen dat de twee hoofdpersonages proberen te ontmantelen, zonder te aarzelen om gewelddadige tactieken te gebruiken.

Waar de originele film twee mannen samenbracht op zoek naar de waarheid, richt deze vintage uit 2025 zich op gelijkheid. Naast Ko Shibasaki, die een emotieloze psychiater speelt, is Damien Bonnard een rouwende vader die tot alles bereid is om zijn wraak te bevredigen. Een personage dat op scherp staat, precies zoals hij ze graag ziet. "Kiyoshi vertelde me niet wat hij wilde onderzoeken. Hij sprak vooral over zijn verlangen om het thema wraak te bevragen. Het is alsof Monet hetzelfde onderwerp opnieuw belicht, maar dan met andere kleuren. Zijn oude films, opgenomen op film, gebruikten zelfgemaakte special effects. Tegenwoordig filmt hij nog steeds lange scènes, maar dan met moderne middelen. Ik heb dit waargenomen, zonder verder te kijken of zelfs maar de originele film te zien", legt de acteur uit.

Hoewel de film niet perfect is, vanwege de goedkope rendering en het soms onzorgvuldige acteerwerk rond Bonnard, is het toch de moeite waard vanwege de plakkerige kant en het vermogen om een ​​stevige spanning te creëren, gemodelleerd naar het concept van Russische poppen, waarbij elke ontvoerde slechterik een andere lijkt te verbergen...

Hybride project

Zoals je bij zo'n project mag verwachten, waren de culturele barrière en de wens om de film in ons land te verankeren een van de grootste moeilijkheden waar het team tegenaan liep. " Het was een uitdaging met een script dat uit het Japans vertaald was, uit een verre cultuur. Maar ik werk graag met buitenlandse regisseurs en hou van dit idee om samen te creëren, ondanks verschillende codes. Hier heb ik veel met Kurosawa gepraat om te begrijpen hoe we deze verschillen konden benaderen, als een ironische zin die luchtig wordt uitgesproken in een serieus moment, wat typisch is voor manga. Ik heb ook een idee van Fight Club voorgesteld : spelen alsof Koshiba, de psychiater, alleen in mijn hoofd zat en een duistere kant van Albert vertegenwoordigde. Kurosawa stemde toe, en ik wisselde af tussen het heden en de verbeelding," voegt de acteur van The Unquiet toe, voordat hij terugkeerde naar zijn aanpak om de emotie te laten stromen. "Het script vereiste extremen: doden, lachen, huilen. Om in deze fragiele toestand te blijven, sliep ik weinig, tussen de 1,5 en 3 uur per dag, met kleine dutjes. Slapeloosheid maakt je kwetsbaar en bevordert deze emotionele schommelingen."

Een atypische, verontrustende benadering, die deze hybride speelfilm weerspiegelt die we eerder zullen zien als een curiositeit, een essay van de auteur, tussen twee stevigere voorstellen, zoals de thriller Cloud die afgelopen juni uitkwam.

>VAN KIYOSHI KUROSAWA (Frankrijk/Japan), met Damien Bonnard, Mathieu Amalric, Ko Shibasaki... Spannende film. 1u52. Onze mening: 2/5.